menu_icon

Burn-out en schadevergoeding

22 februari 2008 Opinie Publicaties

Ook psychische schade kan leiden tot aansprakelijkheid van de werkgever. Maar de werknemer moet wel bewijzen dat de burn-out is veroorzaakt door zijn werkzaamheden.

Wet

In de wet in art. 7:658 BW is geregeld dat de werkgever verplicht is te zorgen voor goede arbeidsomstandigheden. De werkgever moet “zodanige maatregelen treffen en aanwijzingen verstrekken als redelijkerwijs nodig is om te voorkomen dat de werknemer in de uitoefening van zijn werkzaamheden schade lijdt”. Als de werknemer schade lijdt dan kan de werkgever onder de aansprakelijkheid uitkomen door aan te tonen dat hij alle noodzakelijke en voorgeschreven maatregelen – denk aan de Arbowet – heeft genomen. Op grond van dit wetsartikel hebben veel werknemers die door een bedrijfsongeval of een beroepsziekte in de WAO terecht kwamen een aanvullende schadevergoeding ontvangen.

Psychische klachten
Maar lange tijd was onduidelijk of de aansprakelijkheid van de werkgever zich ook zou uitstrekken tot psychische klachten of zich alleen zou beperken tot klachten van lichamelijke aard. Het bewijs dat psychische schade is veroorzaakt door het werksituatie is lastig te leveren en wat de ene werknemer als stressvol beleeft kan een andere werknemer goed verdragen. In een vonnis op 11 maart 2005 heeft Hoge Raad de knoop doorgehakt. Ook een burn-out kan grond zijn voor het aansprakelijk stellen van de werkgever en kan een schadevergoeding worden toegekend. De Hoge raad zegt er wel bij dat vast moet staan dat er sprake is van schending van een norm ( m.b.t. de arbeidsomstandigheden) door de werkgever. En dat er risico`s zijn verbonden aan het werk en de werkomgeving. Er moet derhalve een causaal verband zijn tussen de klachten en het werk.

Voorbeeld aansprakelijkheid

Een mooi voorbeeld waarbij de kantonrechter de werkgever veroordeelde de werknemer een schadevergoeding te betalen op grond van burn-out klachten is die van 29 september 2004 te Middelburg. De lagere rechtspraak was dus al eerder bereid psychische klachten te erkennen dan de Hoge Raad. Betrokken werknemer was voor 80-100% afgekeurd en genoot een volledige WAO-uitkering. Hij had de functie van planner bij een transportbedrijf. In die functie is hij na 10 jaren uiteindelijk arbeidsongeschikt geworden door een burn-out. Hoe heeft deze werknemer kunnen aantonen dat de oorzaak van zijn psychische klachten lagen in de werksfeer?
In het vonnis werd door de rechter aan de volgende feiten betekenis toegekend:
• Werknemer heeft 10 jaren lang altijd 50 weken per jaar gewerkt. Er werden slechts 2 weken vakantie per jaar opgenomen.
• Hij ontving een vaste vergoeding voor 10 overuren per week. Een ”normale” werkdag begon om 7.00 uur en eindigde om 18.00 uur slechts onderbroken door 45 minuten lunchpauze.
• Elke zondagavond werd door de werknemer de planning aan alle chauffeurs doorgebeld.
• Bij stagnaties of onregelmatigheden in het transport werd hij ‘s morgens of ‘s nachts door leveranciers, klanten of chauffeurs gebeld om een oplossing te regelen. Op grond van deze vaststellingen kon de rechter ertoe komen de oorzaak van de burn-out te leggen in de werkomstandigheden. Hij kreeg een schadevergoeding van bijna € 70.000,– toegekend. Wat opvalt in dit voorbeeld is dat deze werkomstandigheden een tamelijk objectief karakter hebben. Gevoelens van onbehagen, een slechte werksfeer of een verstoorde verhouding staan er niet bij.

Conclusie

De werkgever is verantwoordelijk voor goede arbeidsomstandigheden. Daarbij moet hij letten op de psychische gezondheid van de werknemer. Laat hij op dat punt steken vallen en komt de werknemer in een burn-out, dan kan de werkgever veroordeeld worden tot een schadevergoeding.

 

Mr. Bert Tol, februari 2008

 

Arbeidsrechtjurist te Zwolle

Bureau Arbeidsrecht      tel. 038-45 35 025    info@berttol.nl     www.berttol.nl

bracket

Op de hoogte blijven van veranderingen in het Arbeidsrecht en het overeenkomstenrecht voor ZZP'ers? Laat hier uw e-mailadres achter en ontvang enkele malen per jaar onze digitale Nieuwsbrief.